Es pamodos, - tā cilvēki dara.
Nojautu, ka neatrakstīsi.
Paliku gultā un vilku no plaukta dzejas grāmatas,
cerēdama tajās atrast lielāku izmisumu par manu.
Lai sevi mierinātu, - tā cilvēki dara.
Uzgāju Vizmas dzejoli –
par ārprātu.
Un nodomāju, cik skaists vārds ir
ziedprātība, un aizgāju
pēc puķēm,
lai iztēlotos, ka tās no tevis.
- Skaistumam? – vaicāja pārdevēja.
- Jā, - es teicu. – Un ilūzijām. Esat kādreiz
dāvinājusi
puķes savām ilūzijām?
Izvēlējos kliedzoši sarkanu dāliju klusumu, kas
piestāvēja
visam, kas starp mums nepateikts,
un domāju par to, vai pēc mīlestības
nāk atmīlestība?
Un atgriezos mājās, un dzīvoju tālāk –
to pašu dzīvi,
to pašu izmisumu,
tikai ar puķēm.
|
Mi sveglio, -
così fa la gente.
Sento che non mi
scriverai.
Resto a letto e
prendo dallo scaffale dei libri di poesia
sperando di
trovarci una disperazione più grande della mia.
Per consolarmi –
così fa la gente.
Trovo una poesia
di Vizma* –
sulla pazzia.
Penso, che bella
parola è
fioriscienza, ed esco a
comprare dei fiori,
per far finta
che siano i tuoi.
- Per bellezza?
– chiede la fioraia.
- Sì, - le dico.
– E per illusione. Avete mai regalato
fiori alle
vostre illusioni?
Scelgo l’urlante
silenzio di dalie rosse, che
si adattano bene
a tutto il non
detto fra noi,
e mi domando se
dopo l’amore,
non venga il disamore.
E torno a casa,
a continuare a vivere -
la stessa vita
la stessa
disperazione,
solo con i
fiori.
|
Pieci gulbji
Ir dienas, kurās es zinu vienīgi to, ka
vajadzētu paēst, - kaut arī ledusskapis ir gandrīz tukšs,
no tā gandrīz vienmēr var kaut ko pagatavot, -
tāpat kā vienmēr var kaut ko atcerēties no tā,
kas gandrīz aizmirsts.
Ir dienas, kurās es sastādu sarakstus ar lietām,
ko vajadzētu aizmirst, un tad atgriežos pie šaubām
par to,
ko vajadzētu atcerēties…
Un tad pēkšņi tu apskauj mani pie jūras kaut kur
Engurē un saki:
- Klausīsimies kopā!
Es aizveru acis un domāju par to, ka tumsa nekad
nešaubās, vai nākt,
par to, ka lietus māk tikai tuvoties, bet jūra – arī
atkāpties,
un ka mēs abi esam kā jūra.
Ir dienas, kurās tu esi pēdējais cilvēks, kuru esmu
redzējusi.
Tagad tie ir tikai vārdi, ko rakstu,
bet vakar tā bija īstenība,
tāpat kā tie pieci gulbji,
kurus mēs redzējām aizlidojam,
lai gan varbūt viss bija tieši otrādi:
viņi bija tie, kuri redzēja mūs paliekam.
|
Cinque cigni
Ci sono giorni in
cui so solo che
dovrei mangiare,
- anche se il frigo è quasi vuoto,
puoi sempre
preparare qualcosa, -
come puoi sempre
ricordare qualcosa
che hai quasi
dimenticato.
Ci sono giorni
in cui compilo elenchi di cose,
che dovrei
dimenticare, e poi torno a dubitare
di cosa
dovrei
ricordare…
E poi d’un
tratto mi abbracci al mare, da qualche parte
a Engure, e mi
dici:
- Ascoltiamo
insieme!
Chiudo gli occhi
e penso che il buio non dubita mai
se arrivare,
e che la pioggia
sa solo avvicinarsi, mentre il mare
anche ritirarsi,
e che entrambi
siamo come il mare.
Ci sono giorni
in cui tu sei l’ultima persona,
che ho visto.
Queste ora sono
solo parole che scrivo,
ma ieri erano la
verità,
proprio come
quei cinque cigni,
che abbiamo
visto volare via,
o forse proprio
il contrario:
erano loro a
guardarci restare.
|
*
pīlādži kā ilgas nogatavojas
tavā prombūtnē
es saceru
jumtus, zem kuriem
mums pamukt no lietus,
zoles,
pie kurām pieķepis rūgtums par vasaras aiziešanu,
un mūsu smieklus,
mēģinot to dabūt nost.
es saceru
pilsētas,
kurās mēs nejauši
satiekamies,
durvis, pa kurām
tu pārnāc
ar sarkanām dālijām un pīlādžu vīnu,
un čības, kurās tu iekāp
uz palikšanu,
klusi iečukstot man ausī:
ieslēdz gaismu,
ir rudens.
|
*
i sorbi
selvatici maturano come la nostalgia
durante la tua
assenza
compongo
i tetti, sotto i
quali
ripararci dalla
pioggia,
suole,
su cui si è
appiccicata l'amarezza per la fine dell'estate,
e le nostre
risate,
cercando di
sbarazzarmene.
compongo
le città,
in cui per caso
ci incontriamo,
le porte da cui
fai ritorno
con dalie rosse
e vino di sorbo,
e le pantofole,
in cui ti infili
per restare,
mentre mi
sussurri piano all'orecchio:
accendi la luce
è autunno.
|
Le poesie di Inga Pizāne sono pubblicate
per gentile concessione dell’autrice. [Diritti riservati]
Traduzione dal lettone di Paolo Pantaleo. INGA PIZĀNE
BIONOTA
Inga Pizāne (1986 Krāslava, Lettonia), si è affermata in questi ultimi anni come una delle voci più interessanti della poesia lettone. Ha pubblicato tre raccolte di poesie, Tu neesi sniegs (2016), Siena, ko nosiltināt'(2019), Tas pats izmisums, tikai ar puķēm (2022). Nel 2018 è uscita una sua raccolta di poesie in traduzione inglese, Having never met. Per Siena, ko nosiltināt nel novembre 2020 ha ottenuto il prestigioso premio letterario Ojārs Vācietis.
|
Commenti
Posta un commento
È gradita la firma in calce al commento. Grazie.